Powstał 17 lat temu z inicjatywy nieżyjącego już artysty plastyka, ówczesnego dyrektora Państwowych Szkół Plastycznych - Tadeusza Maja. Od początku istnienia menagerem i opiekunem artystycznym (od 2000 roku) zespołu jest Anna Kantyka- Grela. Teatr tworzą głównie ludzie młodzi - uczniowie szkół gimnazjalnych, średnich, studenci i absolwenci. Do tej pory zostało zrealizowanych 39 spektakli, z których większość jest na stałe wpisana jest do repertuaru. Teatr od początku swojej działalności prowadzi całoroczne, bezpłatne dla uczestników warsztaty za zakresu edukacji teatralnej.

„Łagodna” reż. Stanisław Miedziewski, scenariusz Jan Nowicki

Stała rzecz nadzwyczajna. Fiodor Dostojewski powrócił do Teatru Ecce Homo w postaci "Łagodnej" za sprawą wybitnego aktora Jana Nowickiego, który wiosną tego roku obdarował zespół scenariuszem tego znakomitego opowiadania. Główną fabułą jest toksyczny związek starzejącego się mężczyzny i jego młodziutkiej żony, ale jest to przede wszystkim studium psychologiczne człowieka, które mówi o skutkach zamknięcia się na świat i drugą osobę. Niesie też ze sobą dosyć przewrotne przesłanie, że: kobiety nie posiadają oryginalności, a mężczyŸni są aż nazbyt prości. "Łagodna" to 40 premiera teatru i wielki prezent na 17 już urodziny zespołu.

„Kruchość” reż. Joanna Kondratowcz, chor. Aleksandra Jaworska

To pierwsze jak do tej pory przedstawienie Teatru Ecce Homo, które od 10 lat jest w stałym repertuarze teatru. I właśnie, dlatego, w 10 rocznicę urodzin zespół postanowił go zaprezentować podczas tegorocznego przeglądu. Jest to spektakl plenerowy, zazwyczaj prezentowany na ulicy, którego tematem jest samotność. Najczęściej dramatyczna, bez względu na okoliczności; bo nie tylko wtedy, gdy jest wynikiem bycia samotnym, ale i wówczas, gdy jej doświadczamy będąc pośród innych ludzi. Wykonawcy z niemałą ekspresją, mając w tle odpowiednią w klimacie i rytmie muzykę, opowiadają o osamotnieniu, które coraz częściej jest wynikiem pękania więzi pomiędzy ludŸmi i atrofii uczuć oddalającej ich od siebie i wpędzającej w zakamarki wnętrza, by się w nim schować.

Został założony w 2003 roku przez Marka Kołbuka i od samego początku jest jednym z ważniejszych wyznaczników teatru plastycznego – niewerbalnego w Polsce. Od początku swojej działalności posługuje się własną, niepowtarzalną stylistyką, której głównymi wyznacznikami jest plastyczność obrazów stwarzanych za pomocą ciała, muzyki i światła. Symbol i emocje są fundamentem wyjątkowych spektakli teatru. Każdy spektakl to eksploracja innej strefy naszego człowieczeństwa, a przedstawienie stanowi „magiczną krainę symboli i emocji”, gdzie widz odnajduje wrażliwość i uczucia zarówno w sobie jak i w tematach przedstawień.

„Niebieski cień oddechu” reż. Marek Kołbuk

Spektakl miał premierę w 2003 roku, i do tej pory grany jest w całej Polsce wzbudzając zachwyt, emocje, zamyślenie. Przedstawienie to, utrzymane jest w formie wizji sennej. Opowiada trzy historie, które odnoszą się do potrzeb, marzeń, wolności, szczęścia. W życiu każdej jednostki, każdego stworzenia, zdarzają się chwile, na które warto czekać. Dla małego robaczka, może to być potrzeba czegoś więcej niż tylko jedzenia i snu. Dla człowieka zapewne jest to chęć współistnienia w rodzinie. Ktoś inny chciałby kochać i być kochanym. Tylko czy sen i nasze marzenia stają się sferą gdzie dobroć, miłość i szacunek do drugiego człowieka mogą zaistnieć i mają jakieś znaczenie a my możemy być wolni?

Powstał w marcu 2012 roku. Jest studenckim teatrem niezależnym funkcjonującym na terenie miasta Gryfino. Założycielami i aktorami teatru są Natalia Nikonowicz, Ewa Chmielewska, Paweł Kubicki i Dominik Smaruj. Aktorzy do tej pory prezentowali się na scenach takich teatrów i festiwali jak m.in. Teatr Ósmego Dnia w Poznaniu, Festiwal FAMA w świnoujściu, Festiwal KONTRAPUNKT w Szczecinie, oraz za granicą – Irlandia, Francja, Niemcy. Teatr jest członkiem Zachodniopomorskiej Offensywy Teatralnej i Ligi Teatrów Studenckich. Ma w repertuarze dwa spektakle, które były prezentowane i nagradzane na wielu festiwalach teatralnych w Polsce i za granicą. Poza tym Teatr realizuje autorski projekt performatywny pod nazwą „ARTEmedida – sztuka na miarę” w ramach którego zrealizowane zostały już dwa działania.

"Konwent – Spotkanie tematyczne" reż. Zespół

Powstał z analizy i rozmów na temat dzisiejszych czasów. Jest spektaklem o konwencjach i wzorach zachowań widocznych w naszej kulturze oraz próbą analizy i zobrazowania niektórych z nich. Od wzorów konwencji interpersonalnych po konwencje kultury masowej. Temat przedstawiony w groteskowy sposób...

"BYĆ BLISKO LUDZI” i „Nie mamy nic, możemy tracić'- to motto Teatru Pijana Sypialnia Teatralna rampa nie stanowi dla nich granicy. Ich spektakle można zobaczyć w kawiarni, na ulicy, a nawet w… tramwaju. Wsłuchują się w gwar miasta, rozmowy ludzi w pociągach, programy telewizyjne i to wszystko przenoszą na scenę. Bawią się formą i konwencjami, ponieważ chcą tworzyć spektakle, które są jak drzwi do innego, jeszcze nieodkrytego świata. W tym, co robią są autentyczni i nieskrępowani. Optymistycznie patrzą w przyszłość. Nie boją się wyzwań. Z każdej chwili korzystają na maxa! „PRZECIEŻ WARTO KOCHAĆ ŻYCIE! PO PROSTU”. Na co dzień zespół działa w Ośrodku Działań Artystycznych Dorożkarnia w Warszawie.

„Osmędeusze" reż. Stanisław Dembski, przygotowanie wokalne - Daniel Zieliński

Nie bez przyczyny Osmędeuszy nazywa się, współczesnymi „Dziadami”. Akcja dramatu przenosi nas pod bramę Cmentarza Powązkowskiego. Miejsce niezwykłe. Spotykamy tu Wianczarki, które swoimi wspomnieniami i podwórzowymi przyśpiewkami niejako wywołują duchy dziwnych postaci z przeszłości. Wszystkich elektryzuje temat tajemniczej miłości Teosi i żonglera - Sylwestra. Ale uwaga! Mówi się, że w okolicy zjawiła się Katakumbowa, czyli tajemnicza władczyni cmentarza. Sylwester musi mieć się na baczności. W miarę, jak opowieść nabiera tempa, nic nie jest już pewne. Fakty mieszają się z legendami i plotkami. Przedwojenna Warszawa opisana przez Mirona Białoszewskiego w Osmędeuszach tańczy i śpiewa. świat złodziejaszków, handlarzy, artystów cyrkowych i żebraków jest niezwykle zaskakujący i zabawny. W Jarmarczny klimat warszawskich ulic niezauważalnie wkrada się rutyna dnia codziennego. Co jest niezwykłego w Osmędeuszach? Jest miłość, nadzieje, marzenia, ale również przemijanie i śmierć. Jest życie.

Irena Jun - aktorka, monodramistka, reżyser i pedagog. Absolwentka PWST w Krakowie. Od wielu lat związana z warszawskim Teatrem Studio. Tu, w zespole Józefa Szajny, a potem Jerzego Grzegorzewskiego grała w ich najważniejszych spektaklach, nagradzanych na całym świecie. Dzięki kreacjom stworzonym w przedstawieniach Antoniego Libery została uznana za jedną z najwybitniejszych na świecie aktorek beckettowskich. Występowała w teatrze francuskim. Mistrzyni słowa. Jest ceniona jako wybitna recytatorka i monodramistka. Pasjonuje się interpretacją tekstu poetyckiego. W swoim Jednoosobowym Teatrze Poezji od lat realizuje spektakle poetyckie grane i nagradzane w kraju i za granicą. Stale współpracuje z Teatrem Polskiego Radia. Jako reżyser zrealizowała wiele przedstawień, odkrywając dla teatru dramatycznego arcydzieła literatury, ze szczególnym uwzględnieniem klasyki polskiej. Zajmuje się różnymi formami edukacji teatralnej. Jest wykładowcą akademii Teatralnej w Warszawie, prowadzi warsztaty, jest jurorem konkursów recytatorskich i festiwali teatralnych.

„Sonata księżycowa” reż. Józef Szajna

Najstarszy, oparty na poezji dwóch greckich poetów monodram Ireny Jun, grany przez nią od niemal 50 lat. Poetycki monolog starej kobiety, która zajęta jest wspominaniem życia, przemijania, w rozpadającym się domu, wzbogacony o spojrzenie liryczne z ulotnych wierszy Jargosa Seferisa i Yannisa Ristosa został nagrodzony na licznych festiwalach Teatru Jednego Aktora, zaś kompozytor Bogusław Shaeffer na podstawie spektaklu skomponował operę radiową.

Zostało założone w 2004 roku. Obecnie działa przy Chojnickim Domu Kultury w woj. pomorskim przez Grzegorza Szlangę - aktora Poznańskiego Studia Rapsodycznego i absolwenta reżyserii w Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu Swoją działalność Studio rozpoczęło jako teatr działający przy II L.O w Chojnicach jednak z czasem, wyszło poza ramy teatru szkolnego. Obecnie zespół prezentuje około 50 spektakli rocznie, tworzy własne projekty, organizuje autorskie warsztaty, a także bierze udział w ogólnopolskich festiwalach. Początki teatru to głównie praca nad słowem; kiedy słowo stało się "ciasne" rozpoczęli poszukiwania w teatrze. Poszukiwania trwają...

„Versus” reż. Grzegorz Szlanga

To autorskie dziecko Grzegorza Szlangi, wykorzystujące także opowieść Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk. „(...) Versus to sztuka opowiedziana internacjonalnym językiem, uwikłana w tematykę tożsamości narodowej, przynależności i odosobnienia jednocześnie. Artyści z chojnickiej formacji trzymają fason artystyczny na najwyższym poziomie i za pomocą prostej historii poruszają newralgiczne miejsca polskości. Mówią o tym, że jako naród nie jesteśmy w stanie opowiedzieć swojej historii, wysilić się na odrobinę obiektywizmu i autodystansu, zawsze po drodze wkrada się ksenofobia, krzykactwo, wpojony jeszcze ze romantyków patos i posłannictwo międzynarodowe.” Anna Kołodziejska, Teatralia Trójmiasto

Twór dziwny powstały w czerwcu 2004 roku w Białołęckim Ośrodku Kultury w Warszawie, w którym działa do dziś. Skupia studentów, byłych studentów i niedoszłych studentów oraz osoby całkowicie normalne. Próbuje nimi kierować Grzegorz Reszka pełniąc funkcję kierownika artystycznego i naczelnego wodza. Jaka jest dokładnie Kompania Teatralna Mamro? Tak naprawdę można określić to pojedynczym zdaniem: jeżeli na jednym biegunie teatru niezależnego jest Teatr Poszukujący pomiędzy nabrzmiałą emanacją rozdartej subiektywnie esencji pierwotnej kosmicznej jaŸni a wysublimowaną korelacją atomizacji czasoprzestrzennej wyrażonej w zderzeniu tu i teraz z tym, co tam i potem – to na drugim biegunie jest właśnie KTM.

„Mąż i Żona” reż. Piotr Wawer

"Intryga zręcznie prowadzona, bez epizod, sceny żywe i w wielu miejscach nowe sytuacje, interes ciągle utrzymany, wiersz gładki, wykazują niepospolity talent autora. Może cały obraz przedstawia zanadto niekorzystne pożycie domowe..." - pisał po premierze "Męża i żony" anonimowy recenzent "Kuriera Warszawskiego". Komedia Aleksandra Fredry, do dziś uchodzi za jedną z najlepszych i najfrywolniejszych w dorobku pisarza. Jan Lechoń podziwiał ją za błyskotliwą ironię, szyk, wdzięk i giętkość wiersza. Tadeusz Boy - Żeleński w "Obrachunkach fredrowskich" również nie krył zachwytu dla "najwytworniejszej komedii" autora "Zemsty", a konserwatywny literaturoznawca, hrabia Stanisław Tarnowski nie mógł wprawdzie zaprzeczyć, że utwór Fredry to rzecz "pod względem artystycznym prawie doskonała", lecz z drugiej strony "wstrętna i oburzająca przez stępiony zmysł moralny swoich figur". A tymi bohaterami, są: hrabia Wacław, jego żona Elwira, przyjaciel domu Alfred i rezolutna pokojówka Justysia. Stosunki, które łączą tę czwórkę to typowy "czworokąt małżeński".

To formalna grupa artystyczna działająca we współczesnej przestrzeni teatralnej Lwowa Teatr został założony w 2003 roku w Kijowie przez studentów wyższych uczelni. Odrębność teatru przejawia się w poszukiwaniu nowych form i idei dla wyrażenia swoich myśli, poszukiwaniu tematów i tekstów, które okazują się aktualne dzisiaj, nie tylko w kręgach wielbicieli teatru, ale także dla prostego człowieka. Tak by dać mu impuls, natchnienie do samodzielnego poszukiwania smaku życia. Inspirować myślenie na pozytywne i liczne przemiany w życiu, spędzanym wśród ludzi. Teatr " Wind of Change" interesuje się nie tylko ekologicznymi problemami otaczającej człowieka przyrody, ale także ekologiczną świadomością ludzi.

„Życie jest krótkie", „Ziemia" reż. Jurij Jurczenko

"Ziemia”- to dynamiczna teatralna inscenizacja na temat ekologii. Porusza ona szerokie spektrum problemów, z którymi spotykamy się codziennie - wojny, opieranie się na głupich ideologiach, wyczerpywanie zasobów planety, zagarnianie środowiska, jak i własnego organizmu. Jest to opowieść o świadomej nieodpowiedzialnej konsumpcji ludzkiego środowiska. O pogoni za zmysłowym zadowoleniem, o człowieku usiłującym pokonać przyrodę, a w rezultacie niszczącego świat. Teatralna puenta inscenizacji " Ziemia" jest taka: Nie może być harmonii, dopóki żyjemy jak zwierzęta, nie może być mowy o pokoju na świecie i równowadze, póki pokoju i równowagi, nie będzie w naszych sercach.

"Życie jest krótkie" to krótka etiuda o bezcelowo przeżytym życiu. Przy energetycznie towarzyszącej muzyce, przenosząc fragmenty życia na pierwszy plan okazuje się, że w innym człowieku, któremu uważnie się przyglądamy- zobaczymy siebie.

Etiuda sama z siebie jest śmieszna, jednak śmiech, graniczy tutaj z głębokim tragizmem jednostki, która przyszła na tę planetę i znalazła sie w niewoli obcych światopoglądów i wyobrażeń o życiu.

Rocznik 77, olsztynianka, pieśniarka, aktorka Białego Teatru w Olsztynie.
Współzałożycielka grupy literacko-muzycznej Scena Babel, Kabaretu Piosenki Smutnej oraz Teatralnego Spichlerza. W latach 2007-2011 aktorka Teatru Kreatury z Gorzowa Wlkp, w latach 2002- 2004 w Teatrze Pantomimy Olsztyńskiej, adeptka Olsztyńskiego Teatru Rapsodycznego, nagradzana w dziedzinie piosenki i aktorstwa, stypendystka Prezydenta Miasta Olsztyn, Ministra Kultury i Sztuki, Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. W 2007 roku ukazała się jej pierwsza płyta " Cicho". W 2010 roku wydała album " Cienie". We wrześniu 2010 odbyła się premiera jej trzeciego recitalu " Kobieta Czasownik"

„Kobieta – Czasownik” to muzyczno-poetycko-aktorska podróż po zakamarkach kobiecej duszy.

"Kobieta - Czasownik" - odmienia się niezależnie od tego, co robi, jakie wykonuje czynności oraz w jakich jest stanach. Występuje w różnych aspektach i stronach. Kobieta - Czasownik - może być niedokonana (śpiewać) oraz dokonana (zaśpiewać), występuje w rodzaju żeńskim w liczbie pojedynczej.  Obok Kobiety - Czasownika występuje najczęściej zaimek osobowy - On - wyjątkowy, odmienny przez przypadki, liczby i rodzaje element grający. Kobieta - Czasownik wyjątkowo nie odpowiada na pytanie: co robi? W jej przypadku dzieje się

Grupa „Planeta M” to teatr powstały w roku 2007 z inicjatywy Magdaleny Płanety. Pierwotna nazwa zespołu to Teatr Na Fundamentach. Od początku trwania tego projektu Płaneta skupia wokół siebie młodych, utalentowanych ludzi, dla których teatr staje się narzędziem poznawczym oraz środkiem wyrazu i ekspresji własnej. Charakterystyczny dla tej grupy jest wysoki poziom umiejętności aktorskich, o który rozwój twórczyni grupy dba nieprzerwanie w swym pedagogicznym zacięciu Misja Teatru Planeta M skupia się wokół propagowania uniwersalnych wartości, a także kształtowania tożsamości i świadomości, związanej z tradycjami kulturowymi. Oprócz działalności teatralnej, teatr realizuje również projekty kulturalno – społeczne, aktywnie angażując się w kształtowanie świadomości kulturalnej społeczeństwa. Przyczynia się do rozwoju ruchu teatralnego i artystycznego w Polsce. Teatr Planeta M dociera także do obszarów wiejskich, czyli miejsc często odległych od placówek kultury, by dzielić się sztuką z ich mieszkańcami.

„Tańce w Bellybeg" reż. Magdalen Płaneta

To opowieść pachnąca domowym ciastem, pobrzmiewająca irlandzką muzyką, a przy tym przewrotna tak, jak tylko przewrotny potrafi być ludzki los. Spektakl w reżyserii Magdaleny Płanety to słodko-gorzka historia pewnej irlandzkiej rodziny, w której tęsknota za miłością, wolnością i beztroską zderza się z bezlitosnym obliczem ubóstwa, lęku o jutro, poniżenia, utraty nadziei… Czy w takim krajobrazie można tańczyć, śnić, śmiać się do łez? – zobaczcie sami.

Serce i dusza wielu festiwali teatralnych, szczególnie Biesiady Teatralnej w Horyńcu- Zdroju. Animator kultury, oratorka, wspaniały przewodnik po labiryntach sztuki teatralnej. Na co dzień związana ze środowiskiem literackim, muzycznym i plastycznym w Przemyślu. Po raz drugi przeprowadzi nas przez Przegląd Teatrów Alternatywnych.

„Kiedy 10 lat temu w mojej głowie narodził się pomysł tego przedstawienia, nigdy nie przypuszczałam, że właśnie ten spektakl "przetrwa” w repertuarze aż tyle lat i że dla wielu aktorów będzie tym pierwszym, najważniejszym, najistotniejszym i ciągle żywym. Wielokrotnie usiłowałam "wyrzucić go do lamusa", nie rozumiejąc oporu na jaki napotykałam za każdym razem ze strony zespołu. Dopiero teraz, przygotowując tę wystawę i czytając wypowiedzi aktorów dotarło do mnie, jak wielką siłę rażenia ma to przedstawienie, ile wzbudza emocji, namiętności, ile daje siły, poczucia przynależności do grupy, ale ma też znamiona terapii i przygody. Nie wszyscy widzowie udają się w tę krótką podróż, ale w tym przypadku, jednak nie tylko widz jest najważniejszy.” Anna Kantyka-Grela (Joanna Kondratowicz)

Marcin Michalski - artysta młodego pokolenia. Absolwent Kieleckiego Plastyka. Ukończył studia na kierunku Edukacja Artystyczna w Zakresie Sztuk Plastycznych, specjalizacja: Małe Formy RzeŸbiarskie, na Wydziale Pedagogicznym i Artystycznym UJK. Uczestnik wielu wystaw zbiorowych. Jego prace zdobią kolekcję w kraju i zagranicą, między innymi w Nowym Jorku i Moskwie. Tworzy przy użyciu różnych mediów, takich jak rzeŸba, fotografia, malarstwo, wideo. Od kilku lat związany z Bazą Zbożową.

"Pola wyobraŸni"

Miejsca - obrazy - sytuacje - kształty i kolory. Maleńkie/ogromne miejsca w naszych umysłach do których kluczem mogą być te obrazy czy formy. Zatrzymując się popatrz na nie, zastanów się może też odkryjesz ta miejsca w swojej wyobraŸni.

Cykl rysunków i plansz komiksowych Roberta Kolasy – jednego z najzdolniejszych, a z pewnością najbardziej rozpoznawalnych kieleckich rysowników to ironiczne nawiązanie do najpopularniejszego sloganu lat 60. i 70 („Sex, drugs & rock’a’roll”). Robert bawi się kalkami, sloganami, mitami kultury popularnej i masowej – transponuje, interpretuje, kontaminuje – uprawia coś, co swobodnie można nazwać satyrycznym recyclingiem. Żywiołem rysunków Roberta Kolasy jest również język. Ilustrując wytarte slogany filmowe, przysłowia, frazeologizmy nadaje im niecodzienną, zaskakującą wymowę. Pokazuje, że absurd kryje się w naszej codzienności, języku i kulturze. (Paweł Chmielewski, fragment książki „Kilku panów w barze nie licząc Yorgiego. Opowieść o kieleckim komiksie”)

Robert Kolasa – ur. w 1968 r. Rysownik i rzeŸbiarz. Absolwent Liceum Plastycznego w Kielcach. Autor rysunków publikowanych m.in. na łamach „AQQ”, „Talizmanu”, „Komiks Forum”, „Krakersa”, „Teraz” oraz dwutomowej antologii „Klatka”, „Klatka &Lekarstwo”.

"(...)Wystawa jest efektem pracy nad projektem, który zmierzał do tworzenia obszaru porozumienia i spotkania różnych postaw malarskich, a główną płaszczyzną tego porozumienia powinien być kolor i jego oddziaływanie. (...)
We wnętrzu Bazy Zbożowej – specyficznej przestrzeni dawnych warsztatów samochodowych, nasze prace stanęły w obliczu konieczności „pełnej mobilizacji”. Zdecydowanie wychodzą do widza, rywalizując z elementami wnętrza. Sprawiają tu wrażenie specyficznej scenografii do mającego rozegrać się spektaklu. Można by rzec, że dopiero tu w pełni ujawniły swoją „spontaniczną żywotność”. Nie jest moim zamiarem analiza czy ocena wkładu poszczególnych autorów w całość, jaką jest „Rozmowa, Monolog, Milczenie”. Ten obszar zostawiam odbiorcom. Iwona Stachura, kurator wystawy

SIE to coś więcej niż „zespół”. Jesteśmy energią, pasją, powiewem świeżości i pozytywnym natchnieniem dla każdego, kto będzie otwarty na naszą twórczość. Wyróżnia nas to, że nie ograniczamy się w żadnym stylu muzycznym ani subkulturze, nasz skład to zestaw różnych ludzi – każdy z nas jest różnorodny, a jednocześnie skoncentrowany na tym, co kocha i chce przekazać ludziom, światu – Tobie. SIE to coś więcej niż „granie”. Na naszych koncertach, wystąpieniach czy warsztatach dzieje się coś niesamowitego. My sami nie potrafimy tego wyjaśnić – otóż ludzie zapominają o swojej codzienności, stają się wolni, mogą być sobą. Muzykę można lubić, kochać, można zmienić swoje samopoczucie – SIE daje jeszcze więcej. Tworzymy show, prawdziwe energetyczne widowisko, które udzieli się każdemu, kto szczerze tego zapragnie. Piotr Stefański

Polski crossoverowy zespół muzyczny, założony przez byłych członków zespołu Koli w 1999 roku, w Płocku. Nazwa zespołu pochodzi od Lao Che, jednej z drugoplanowych postaci filmu Indiana Jones i świątynia Zagłady. Największą popularność zyskał w 2005, po wydaniu drugiego albumu zatytułowanego "Powstanie Warszawskie”. W 2010 grupa, zainspirowana tym razem klasycznymi albumami z muzyką filmową, postanowiła przygotować wydawnictwo stanowiące swego rodzaju konceptualny, autorski "Soundtrack". Krążek pod tym właśnie tytułem ukazał się w 2012 roku. Producentem odpowiedzialnym za brzmienie nowego materiału jest Eddie Stevens, brytyjski muzyk i producent związany z takimi artystami, jak Moloko, Zero 7 czy Roisin Murphy. Tak jak podczas pracy nad wcześniejszymi płytami, zespół postanowił pójść w nieznanym kierunku, pozwalając sobie na swobodne czerpanie z bogactwa muzyki, bez zważania na sztywne ramy gatunków. Owocem tej pracy jest niezwykła różnorodność albumu - rock, funk, elektronika, hip hop, dopełniające się liryczne kompozycje oraz improwizacje.