Monolingual Brits will inevitably miss some of Teatr Ecce Homo's captivating ensemble sequences while reading the (frequently frozen) surtitles, in this adaptation of Nobel Prize-winner Alexsandr Solzhenitsyn's Cancer Ward. Fluid movement work grants the terminally ill characters - played by a largely teenage cast - a kind of dignified grace, as they come to terms with their conditions through denial, philosophy or love. Uplifting and heartbreaking.
Rocket @ Demarco Roxy Art House, 0871 750 0077, until 23 Aug, 11.20pm, £9 (£7).

/tlumaczenie/
Jednojęzyczni Brytyjczycy niechybnie przegapią niektóre całościowo urzekające sceny Teatru Ecce Homo podczas czytania (czasami zastałych) napisów, w tej adaptacji "Oddziału chorych na raka" noblisty Aleksandra Sołżenicyna. Płynna praca ruchowa nadaje nieuleczalnie chorym charakterom - granym głównie przez nastoletnią obsadę - rodzaj pełnego godności wdzięku, kiedy godzą się na swój los poprzez odrzucenie, filozofię czy miłość.
Podnoszący na duchu i rozdzierający serce.

Set in a bleak Soviet cancer hospital where no one ever leaves, this...no! Wait! Come back! It's not as harrowing as it sounds, I promise. A tiny performance space under the Demarco Roxy becomes an intimate ward space, where patients dressed all in white dance, sing and discuss philosophy, bathed in the glow of a single bulb. The story focuses on a father with throat cancer, and the attempts of the sadistic hospital staff to force him through their course of useless therapy. But the patients slowly
Subvert the regime, not through uprising but by falling in love and caring for one another. The waltz finale gathers each strand together into a mournfully sweet resolution. Performed in Russian with supertitles.

/tlumaczenie/
Osadzona w ponurym sowieckim szpitalu onkologicznym akcja, skąd nikt nie wychodzi, to...nie! Czekaj! Wróć! To nie jest tak nieprzyjemne jak brzmi, przysięgam. Maleńka przestrzeń sceniczna w Demarco Roxy Arthouse, przemienia się w intymną przestrzeń oddziału, gdzie pacjenci ubrani na biało tańczą, śpiewają i dyskutują o filozofii, skąpani w świetle pojedynczej żarówki.
Historia skupia się na ojcu z rakiem gardła i staraniach sadystycznego szpitalnego personelu do zmuszenia go do przejścia na ich nieskuteczną terapię. Ale pacjenci powoli obalają reżim, nie przez powstanie, ale poprzez miłość i dbanie jednych o drugich. Finalny walc jednoczy wszystkich w żałobno-uroczym postanowieniu. Przedstawiane po rosyjsku z napisami. (oczywiście spektakl był grany po polsku, z napisami w języku angielskim - red.)